| Περίληψη : | Αυτή η διατριβή εξετάζει τις πιθανές οδούς και τις πιθανές διαθέσιμες τεχνολογίες που θα βοηθήσουν τον ναυτιλιακό τομέα να επιτύχει τους στόχους βαθιάς απαλλαγής από τον άνθρακα σύμφωνα με τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (IMO) μέχρι το 2050.Τα τελευταία χρόνια καταγράφεται αυξημένο ενδιαφέρον από σημαντικά ενδιαφερόμενα μέρη (stakeholders) σχετικά με τη απαγκίστρωση από τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου, όπως αποδεικνύεται από έρευνες αγοράς που διεξήγαγαν η Shell και η Deloitte. Ωστόσο κάτι τέτοιο για να ολοκληρωθεί απαιτεί οικονομικά κίνητρα και πολιτικές σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο, δεδομένης της συμβολής του ναυτιλιακού τομέα 2,89% ( Fourth IMO GHG Study 2020) στις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου (GHG), συμφώνως των πιο πρόσφατων μετρήσεων.Η παρούσα πτυχιακή εργασία, που βασίζεται σε ερευνητικά άρθρα και βιβλιογραφία εν γένει, μελετά τα τεχνοοικονομικά προβλήματα ή/και τα τεχνολογικά οφέλη που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην επίτευξη των θεσπισμένων στόχων στον ναυτιλιακό τομέα από μέρους του ΙΜΟ. Παρουσιάζεται μια συζήτηση σχετικά με την πρόσφατη βιβλιογραφία που αφορά τα εναλλακτικά καύσιμα (υδρογόνο, αμμωνία, μεθανόλη), τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (βιοκαύσιμα, αιολική, ηλιακή), την ωριμότητα των τεχνολογιών (κυψέλες καυσίμου, κινητήρες εσωτερικής καύσης) καθώς και τεχνικές και επιχειρησιακές στρατηγικές για τη μείωση της κατανάλωσης καυσίμου για νέα και υπάρχοντα πλοία (αργός ατμός, καθαρισμός και επικάλυψη, ανάκτηση απορριπτόμενης θερμότητας, σχεδιασμός κύτους και έλικας). Οι στόχοι του ΙΜΟ για το 2050 θα επιτευχθούν μέσω ριζικής τεχνολογικής αλλαγής μαζί με τη βοήθεια κοινωνικής πίεσης, οικονομικών κινήτρων, ρυθμιστικών και νομοθετικών μεταρρυθμίσεων σε τοπικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.
This thesis examines the possible pathways and available technologies which will help the shipping sector to achieve its goals of deep decarbonisation according to the International Maritime Organization (IMO) until 2050.In recent years there has been an increased interest from important parties (stakeholders) regarding the independency of emissions from greenhouse gases, as evidenced by market surveys conducted by Shell and Deloitte. However, something like this requires financial and political incentives at an international and regional level, given the input of the shipping sector which is liable for 2.89% (Fourth IMO GHG Study 2020) of greenhouse gas emissions (GHG), according to the most recent measurements.This thesis, based on research articles and bibliography in general, studies the technical-economic problems and/or the technological benefits that could contribute towards the achievement of the established objectives in maritime sector by the IMO. A discussion is presented about recent literature concerning alternative fuels (hydrogen, ammonia, methanol), renewable energy sources (biofuels, wind, solar), the maturity of technologies (fuel cells, internal combustion engines) as well as technical and operational strategies to reduce fuel consumption for new and existing ships (slow steam, cleaning and coating, waste heat recovery, hull and propeller design). The goals of the IMO for 2050 will be achieved through radical technological change along with social pressure, economic incentives, regulatory and legislative alternations at a local, regional and international level.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.