Ολυμπιακή διπλωματία και διαπραγματεύσεις: ο ρόλος της ΔΟΕ και των διεθνών ομοσπονδιών στη διαμόρφωση του ολυμπιακού κινήματος

Abstract

Η παρούσα εργασία μελετά τον τρόπο με τον οποίο οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) και των Διεθνών Ομοσπονδιών (IFs) συνεισφέρουν στη διαμόρφωση της Ολυμπιακής Διπλωματίας και στην προώθηση πολιτικών, θεσμικών και στρατηγικών στόχων στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μέσα από δευτερογενή βιβλιογραφική έρευνα και αξιοποίηση θεωρητικών εργαλείων, η μελέτη αναλύει τις διαπραγματεύσεις που αφορούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ό,τι συνεπάγονται, όπως τους κανονισμούς, την εμπορική διαχείριση και τη νομιμοποίηση του θεσμικού πλαισίου. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι σχέσεις ΔΟΕ–IFs χαρακτηρίζονται από αλληλεξάρτηση αλλά και συγκρούσεις, ιδίως γύρω από ζητήματα οικονομικής κατανομής και θεσμικής αυτονομίας. Οι αποφάσεις δεν προκύπτουν μόνο από διεθνείς ισορροπίες, αλλά επηρεάζονται από εσωτερικές πολιτικές πιέσεις, επιβεβαιώνοντας τη σημασία των two-level games. Επιπλέον, η ήπια ισχύς της ΔΟΕ, μέσω της προβολής αξιών και της διεθνούς νομιμοποίησης, ενισχύει τη δυνατότητά της να λειτουργεί ως ρυθμιστικός φορέας. Συνολικά, η μελέτη καταλήγει ότι οι διαπραγματεύσεις ΔΟΕ–IFs δεν αποτελούν τεχνικές διαδικασίες αλλά κρίσιμο πυρήνα της Ολυμπιακής Διπλωματίας. Μέσα από αυτές, οι Ολυμπιακοί Αγώνες λειτουργούν ως μικρογραφία του διεθνούς συστήματος, παρέχοντας πολύτιμες γνώσεις για τις δυναμικές της παγκόσμιας διακυβέρνησης.This thesis investigates how negotiations between the International Olympic Committee (IOC) and International Federations (IFs) shape Olympic Diplomacy and promote political, institutional, and strategic objectives within the Olympic Games. Based on secondary research and drawing on theoretical frameworks, the following study analyses negotiations concerning the Olympic Games and everything they include, such as regulatory frameworks, commercial arrangements, and institutional legitimacy. Findings indicate that IOC–IF relations are marked by interdependence as well as recurring tensions, particularly regarding revenue distribution and institutional autonomy. Outcomes are not solely determined by international bargaining but are also constrained by domestic political pressures, highlighting the relevance of two-level games. At the same time, the IOC’s soft power—grounded in values and legitimacy— reinforces its role as a regulatory authority. The study concludes that IOC–IF negotiations constitute the core of Olympic Diplomacy rather than mere administrative procedures. Through these processes, the Olympic Games operate as a microcosm of the international system, offering critical insights into the dynamics of global governance.